Η πρώτη αυταπάτη ονομάζεται:
«O γιατρός ή το σωστό φάρμακο θα με θεραπεύσουν»
Ποια ασθένεια πρέπει να κατανοηθεί και να αντιμετωπιστεί ως φυσιολογική και ποια χρειάζεται ένα ευρύτερο, ολιστικότερο μοντέλο εξήγησης; Υπάρχουν ασθένειες που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές άμεσα. Θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε ως «πιο περίπλοκες ασθένειες». Εννοούμε ασθένειες, στις οποίες παίζουν ρόλο άλλοι παράγοντες. Ας πούμε ότι κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να ζήσουν. Δεν δίνουν σημασία ούτε στην υγιεινή διατροφή ούτε στη σωματική δραστηριότητα. Πολλοί ζουν με χρόνιο, ισχυρό συναισθηματικό άγχος, για άλλους πάλι μια εκδηλωμένη ασθένεια είναι μια προσπάθεια επίλυσης ακόμα χειρότερων προβλημάτων.
Όταν αυτό το απλό μοντέλο ασθενειών -«θα με θεραπεύσει ο γιατρός ή το σωστό φάρμακο»- μεταφέρεται απερίσκεπτα σε πολυπλοκότερες ασθένειες, δημιουργείται μια μοιραία πλάνη. Συχνά, αυτό το μοντέλο τις επιδεινώνει, επειδή αποποιείται την πιθανή συνευθύνη μας για την ασθένεια και τις δυνατότητες αυτοθεραπείας. Η ψυχοθεραπεία, η ψυχοσωματική ιατρική και η ψυχιατρική είναι γνωστικοί τομείς που έχουν ειδικευθεί σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις.
Η δεύτερη αυταπάτη ονομάζεται:
«Μπορώ εγώ ο ίδιος να θεραπεύσω τον εαυτό μου. Δεν χρειάζομαι κανένα γιατρό και καμία κλασική Ιατρική»
Πολλές φορές ισχύει και αυτό, πρέπει όμως να εξεταστεί πολύ διαφοροποιημένα. Όλοι μας έχουμε ακούσει ανθρώπους που ανήκουν στον κύκλο των γνωστών μας, ότι έχουν θεραπευτεί μόνοι τους από μια περίπλοκη ασθένεια. Ξέρουμε ότι η προσευχή και πολλές άλλες πρακτικές μπορούν να βοηθήσουν. Μόνο που και αυτό το μοντέλο σκέψης γίνεται αυταπάτη όπως το πρώτο, όταν μεταφέρεται σε ασθένειες, για τις οποίες δεν είναι το κατάλληλο.
Από το Εγώ στην Κίνηση της Ψυχής
Mπορούμε να πούμε την πρόταση «Μπορώ να θεραπεύσω τον εαυτό μου», με τρόπο που να συνεχίζεται η αυταπάτη. Τότε, κάνουμε σαν να είχε το Εγώ τον έλεγχο της καθοδήγησης του Σύμπαντος. Αυτό σίγουρα είναι μια μεγάλη πλάνη. Μπορούμε, όμως, να πούμε την πρόταση αυτή αλλιώτικα, με τρόπο που να προκληθεί μια θαυμάσια Κίνηση της Ψυχής, μια ψυχική κίνηση άφεσης στα χέρια των θεραπευτικών δυνάμεων του Κόσμου, σαν να λέμε «Είναι το θέλημά σου, κάνε με αυτό που θέλεις». Οταν ησυχάζουμε με αυτό που έχει πραγματική επίδραση και είναι πραγματικό, τότε έχουμε τη μοναδική υποστήριξη που υφίσταται. Αυτό το μοναδικό που μας τρέφει, μας στηρίζει και μας θέλει. Ο διαχωρισμός μεταξύ της αυταπάτης ως ανθρώπινο δημιούργημα και αυτού που όντως υφίσταται ως θεϊκή δημιουργία μάς βοηθάει να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ αυταπάτης και ελπίδας ως προς την αυτοθεραπεία.
Η δυνατότητα που έχουμε να εργαστούμε έτσι με τις κινήσεις της ψυχής, ώστε να έλθουμε σε συμφωνία με αυτό που υπάρχει -αυτό που έχει διατυπώσει από παλιά ο Bert Hellinger ως «Να αναγνωρίσουμε αυτό που Είναι» ή «Να βρούμε αυτό που Επιδρά»-, αποτελεί ένα μεγάλο δώρο και σηματοδοτεί επίσης μια μεγάλη ευθύνη.
Όταν εργαζόμαστε φαινομενολογικά, με τη Συστημική Αναπαράσταση, εξετάζουμε το πεδίο έντασης μεταξύ αυτής της ευθύνης και του δώρου, ως την καρδιά της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Αυτές οι αυταπάτες για την ασθένεια και τη θεραπεία είναι από μόνες τους ασθένεια και, όπως πολλές άλλες ασθένειες, μπορούν να κάνουν εκτός των άλλων κάτι καλό, αλλά μόνο όταν τις εξετάσουμε με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Mέσα από μια φαινομενολογική μέθοδο. Κοιτώντας με φαινομενολογικό τρόπο, παραιτούμαστε όσο το δυνατόν από προκαταλήψεις, αξιολογήσεις και ιδεολογίες και στηριζόμαστε σε αυτό που έχει πραγματική επίδραση. Αφοσιωνόμαστε σε αυτό που έχει πραγματική επίδραση, προτιμώντας το ρεαλισμό της πραγματικότητας περισσότερο από τις επιδράσεις της αυταπάτης».
[απόσπασμα από βιβλίο του Hunter Beaumont, μτφ. Ν. Βαγιακάκος]
No Comments