ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΝΟΤΗΤΑ 7
Γενεαλογικές Διαμορφώσεις της Μοίρας & της Βούλησης
Μοίρα, πεπρωμένο, ειμαρμένη, θέλημα Θεού… Είμαστε τελικά «προγραμματισμένοι» σε μια προκαθορισμένη ζωή και κινούμαστε στο βίο μας σαν άβουλες μαριονέτες; Ό,τι συμβαίνει υπόκειται σε μια μεγάλη δύναμη που προορίζει, προγνωρίζει και προλέγει; Τι πραγματικά είναι η Μοίρα και το Πεπρωμένο; Πώς ερμηνεύονται σύμφωνα με τη σύγχρονη Συστημική επιστήμη και πώς αποκαλύπτεται η αληθινή σημασία των νοημάτων που φέρουν μέσα στο χρόνο; Πώς οι ίδιοι διαμορφώνουμε Πεπρωμένο; Τι μας συνδέει με τους προγενέστερους, με ό,τι έχει υπάρξει και έχει προηγηθεί;
Ο μυθολόγος Joseph Campbell, που ήταν επηρεασμένος πολύ από τον C.G.Jung, είχε πει κάποτε ότι ολόκληρη η προβληματική της Μυθολογίας είναι μια προσπάθεια να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι η ζωή καταβροχθίζει – “life eats life”, όπως το διατύπωσε στα αγγλικά.
Αυτό σημαίνει, ότι το γεγονός που κάθε ένας από εμάς βρίσκεται εδώ, προϋποθέτει ότι έχουν πεθάνει αμέτρητα όντα πριν από εμάς. Παρόλο που είναι δύσκολο να διατυπωθεί γλωσσικά αυτή η συνάφεια, θα μπορούσαμε να πούμε: Η ζωή μας βασίζεται στο θάνατο του προηγούμενου. Υφίσταται μια δικτύωση από σχέσεις, που διαπερνά ολόκληρες γενιές και ανάγεται πίσω στο απώτερο, σκοτεινό παρελθόν.
Πριν από εμάς έπρεπε να ζήσουν και να πεθάνουν πολλοί άνθρωποι, για να μπορέσουμε να είμαστε εμείς στη ζωή. Η δική μας ζωή είναι στενά συνδεδεμένη με ανθρώπους που δεν έχουμε γνωρίσει και που έχουν πεθάνει ήδη πολύ καιρό πριν από τη γέννησή μας.
Με το εργαλείο της Οικογενειακής Αναπαράστασης, όταν χρησιμοποιείται νηφάλια και υπεύθυνα, μπορεί κανείς να κάνει ορατές πολύ περίπλοκες και λεπτές δικτυώσεις σχέσεων που πολλές φορές έχουν επιρροή σε πολλές γενιές. Στις Αναπαραστάσεις πολλές φορές εκπροσωπούνται αποβιώσαντα μέλη του ευρύτερου οικογενειακού συστήματος ή τρίτοι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιβίωση της οικογένειας.
Το συστημικό πεδίο είναι ένα πεδίο πληροφοριών, στο οποίο δεν υφίσταται η έννοια του χρόνου, το «τώρα» ή το «μετά», δεν υπάρχει μέλλον ή παρελθόν. Ποιες είναι λοιπόν οι γενεαλογικές διαμορφώσεις της Μοίρας και της Βούλησης του ατόμου, αντλώντας πληροφορίες από το μορφογενετικό πεδίο και εξετάζοντας μοτίβα, ταυτίσεις, σχέσεις και δυναμικές; Τι αλλάζει, όταν υποκλινόμαστε μπροστά στη ζωή και στο θάνατο, αντί να μπαίνουμε σε ενοχή ή αθωότητα, όταν συμβαίνουν;
«Όταν οι νεκροί ξεκινούν να μιλάνε στις Αναπαραστάσεις»…
Γίνονται λοιπόν ενδιαφέροντα πράγματα, “όταν οι νεκροί ξεκινούν να μιλάνε στις Αναπαραστάσεις”… Οι “νεκροί” για τους οποίους γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι φυσικά οι ίδιοι οι νεκροί, αλλά οι εκπρόσωποί τους, και ο “θάνατος” για τον οποίο μιλάμε επίσης δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος. Οι πραγματικοί νεκροί και ο πραγματικός θάνατος μένουν μακρυά από εμάς, απλησίαστοι, σαν να τους χωρίζει από εμάς ένα πέπλο μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Γι’ αυτό ακριβώς, πρέπει να είμαστε υπερβολικά προσεκτικοί με την ερμηνεία των Αναπαραστάσεων.
«Η Κλωθώ κλώθει το νήμα της ζωής Η Λάχεσις διανέμει τα κακά ή τα καλά Η Άτροπος καθιστά τα προηγούμενα αμετάβλητα Η Μοίρα δίνει τα μερτικά μας στη Ζωή Μας μοιραίνει στη γέννησή μας Μας ακολουθεί μέχρι το θάνατο Ή προπορεύεται… Μας ανοίγει δρόμους Ή απομονώνει την Ψυχή! ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Περιμένει να δει το πρόσωπο του καθενός μας Για να αφήσει τα σημάδια της… Όσο κρύβουμε το πρόσωπο και βάζουμε τη μάσκα, ακόμη κι αν αυτή είναι η έκφραση της ειλικρινούς καλοσύνης, Δεν μας αναγνωρίζει… Δεν μοιράζει… Δεν σημαδεύει… Δεν ορίζει… Δεν χαρίζει… Κυρίως, δεν μας δίνει τη δυνατότητα της επιλογής… !
Η τύχη ανοίγει από την ψυχή μας, Και είναι εύθραυστη σαν μια κλωστούλα!»
Σε αυτό το ενιαίο πεδίο του χωροχρόνου και μέσα από την ενότητα του Όλου, πώς μπορεί το άτομο να συναντηθεί με τη Μοίρα, να συμβάλλει στο Πεπρωμένο και να αναπτύξει τη Βούληση και την Εντελέχειά του;
Ποια είναι τελικά η αλληλεπίδραση μεταξύ ατομικής και συλλογικής συνείδησης; Τι μας καθιστά ελεύθερους να επιλέξουμε τα έργα μας και να διαγράψουμε την προσωπική μας πορεία στη ζωή; Σε αυτό το Συστημικό Σεμινάριο, διερευνούμε τι μας κρατά προσκολλημένους στα πεπραγμένα, σε ένα γραμμικό παρελθόν-μέλλον, τι μας στρέφει στο θάνατο και τι μας προσανατολίζει προς τη ζωή, πώς εκφράζουμε και αναπτυσσόμαστε σύμφωνα με τη δημιουργική φλόγα της βούλησής μας – τι ολοκληρώνει το δυναμικό της ψυχής μας, αφυπνίζοντας το προσωπικό μονοπάτι προς την εντελέχειά μας.
No Comments